Гомдох эрхгүй бодит байдал
Үнэндээ
Гомдоллох хүнгүй амьдрал
"Хэцүү байна" гээд хошуугаа унжуулаад, хамгийн арчаагүй нулимсаа энгэрт нь урсгах ханьгүй амьдрах
Болоод байгаа юм шиг хэрнээ, бүтсэн зүйл үзэгдэхгүй
Зүгээр юм шиг хэрнээ, зүдэрсэн мэдрэмжинд хахаж цацах
Бусдад төвөг удахгүй гэсэндээ
Бууж өгөөгүй гэдгээ харуулах гэж зүтгээд байгаа юм шиг боловч
Хажуудаа хүнгүй, зорьсон зорилт ч үгүй амьсгалж ядах.
Үнэхээр энийг тэгээд туулах ёстой юм гэж үү?
Хэзээ, хаана төгсгөл нь байгаа цөхөрлийн цөл гээч нь энэ юм бэ?
