හරියටම උදේ 11.00 යි වෙලාව...ගැලනිගම ඉඳන් පානදුරට එන්නත් තව විනාඩි පහලවක් විතර යනවනෙ...කොහොමින් කොහොම හරි මම පානදුර ස්ටෑන්ඩ් එකේ දැන්...බස් එකෙන් බහින්නයි යන්නෙ මම...එයා මැසෙජ් එකක් දාලා තිබ්බා එයා ඇවිත් ඉන්නේ කියලා...මම එයාව කවදාවත් ස්ක්‍රබ් එකෙන් දැකලා නෑනෙ මීට කලින්...අද මට එයාව දකින්න වෙන්නෙ ස්ක්‍රබ් එකෙන්...මම ඒ ගැන හරිම ආසාවෙන් ඉන්නේ.
"අයියෙ excuse me...අන්තිමටම හවස මාතරට තියන බස් එක පිටත්වෙන්නෙ කීයටද."
"අද ද."
"නෑ සාමාන්‍යයෙන් හැමදාකම."
"5.30 තමා තියෙන්නෙ අන්තිමට...අදනම් ඒක නෑ..."
"ආ හරි.බොහොම ස්තූතියි."
මගෙ බෑග් එක පිම්බිලා තියෙන්නෙ...මම නිකන් අපි රජ ඉබ්බෝ එකේ ඉබ්බෙක් වගේ...මම ඔයාලට කලින් කිව්වනේ මගෙ පුන්චි ඉන්නේ හොරන කියලා..ඉතින් අම්මා එහේ යද්දි ගෙනියන්න කියලා බඩු මහා ගොඩාක් දුන්නා...එකයි බෑග් එක බර මේතරම්...අපි දෙන්නා හිතන් ඉන්නේ කොලඹ ගිහින් ඇඳුම් අරගෙන පස්සෙ මහරගමට ගිහින් මහරගම හොරන බස් එක ගන්නයි...මම පුන්චිට කෝල් කරලා කිව්වා කලින් මම එන්නෙ යාලුවෙක් එක්ක කියලා...පුන්චි මට මගෙ අම්මා වගේම තමා...එයා හරි හුරතල්.
ඔක්කොම හරි කෝ මේ බේසමා...පේන්න නෑනෙ...මම තමා බස් එකෙන් අන්තිමටම බහින්නෙත්..
ආ අර ඉන්නෙ ...නේවි බ්ලූ ස්ක්‍රබ් එකට එයා මාරම ලස්සනයිනෙ...හෙනම කියුට්...
මට ආපු ආතල් එකට බස් එකේ පඩියෙ ඉඳන් පැන්නා මම බිමට...එකපාරට මාව පාවෙනවා වගේ ෆීලින්ග් එකක් එන්නෙ ඇයි...මොකක් හෝ අව්ලක් වගේ...ආ කෙලියයි...බෑග් එක බිම...ඒකෙ පටිය කැඩිලා ගිහින්...බර දරාගන්න බැරුවම පටිය එහෙනම් කොල්ලො අපි ගියා කියලා..
ලැජ්ජාව බෑග් එකෙන් එකයි...අර අර පොඩි පගයා හිකි හිකි ගගා හොරෙන් හිනාවෙනවා...හිටාන්කෝ දෙන්නම් ජම්බු.
වැටුනු බෑග් එකත් අහුලගෙන මම අඩියට දෙකට දිව්වා මගෙ පැංචා ළඟට.
අනේ එයාට දාඩියත් දාලා...ස්ක්‍රබ් එකේ කර ටිකක් වැඩියෙන් කැපිලා නිසා කිරි සුදු පාට බෙල්ල මගේ ඇස් දෙකට කෙලින්ම අහුවෙනවා...මටනම් ඉන්න බෑ අප්පා...මට ඕකෙ හයිකී එකක් තියන්න ඕනිනේ...ම්ම්ම්හ්
